Ratni vihor devedesetih godina proslog stoljeca, ucinio je da imamo katastrofalne posljedice po drustvo, koje sebe naziva kolijevkom civilizacije, u konacnici ima na stotine hiljada ubijenih, gotovo pola miliona raseljenih, i na hiljade i hiljade onih koji nikada nece ugledati rodno ognjiste.
   Sukobi koji su pogodili nekadasnju bracu, zajednicke nam drzave, i dan- danas su ostavili tragove, a mozda ce snositi konsekvence, dok i bude postojalo ljudskog na ovom svijetu.

   Bjezeci od prolijevanja krvi, strepeci samo za vlastite zivote, ostavljajuci zgarista svojih vjekovnih domova, ljudi zahvaceni ratom su glavom bez obzira trazili utociste, da mogu samo makar jos koji tren udisati vazduh ovog svijeta, ma koliko god on nosio zle kobi u sebi.

   Cak, ni u izgnanstvu i progonu, zivot nije pruzio iste sanse svima. Oni koji su imali, vise srece, krenuli su koridorima prema Zapadnoj Evropi i preko okeanskim zemljama, sto se kasnije ispostavit, kao dobro rjesenje, jer su obezbijedili egzistenciju, ocuvanje identiteta, kvalitetno obrazovanje za svoje potomke, kao i integraciju u moderne i ekvivalentne tokove drustva. Nazalost, neki su ispjeli samo da spasu ziviu glavu, i da ostatak zivota provedu u bolesti, siromastvu i bijedi, u zemljama koje su im otvorile sirom ruke, ali koje i same kubure kao drustvo koje ima visoku stopu siromastva, inflacije, korupcije, nerazvijen zdravstveni sistem, gdje su nemocni da pruze i svojim gradjanima potrebno, a kamoli onima koji ce se tretirati, kao stranci, izbjeglice i raseljeni...

   Niz je takvih primjera koji su obiljezili i nase podneblje Plava i Gusinja, gdje je dobar dio izbjeglica iz Hrvatske, Bosne i Hercegovine, Kosova pronaslo svoj drugi dom. Mnogima je od njih nas vatan bio samo odskocna daska da migriraju i razvijenije zemlje, ali i da se vrate i zemlje porijekla, nakon zavrsenih ratova. Bilo je i onih, koji nisu imali gdje, ostavljeni sami bez porodica, prepusteni da o njima vode brigu humanitarne organizacije koje su djelovale kroz vrijeme, nastanjeni u hotelu "Plavsko jezero", i izbjeglickom naselju " Vruja", koje je sagradilo Visoki komesarijat za izbjeglice pri UNHCR- u, 1992- e godine. Privatizacijom hotela, i poslednji raseljeni i prognani su premjesteni u naselju " Vruja".

   Cesto bez struje, vode, osnovnih zivotnih namirnica, lijekova, potpomognuti sluzbama socijalne zastite, merhametom naseg naroda, ovi ljudi toliko godina si tu zivjeli i osjecali samo jedno- MIR, nadajuci se da ce ih neko odvesti i svoje rodjene gradove i sela. Medjutim, neke od njih je tu docekala i smrt. Ista ona od koje su pobjegli devedesetih.
   Takva sudbina je bila i za bracu, Trebinjce, momke iz znamenite Hercegovacke carsije, Barakovice- Hilmiju i Azema, koji su se do poslednjeg trena drzali jedan drugoga i imali samo jedan drugoga, dok nisu preselili tokom 2014-te i 2015- te godine. Angazmanom Islamske zajednice Gusinja i stanovnika naselja " Vruja", ukopani su na Gusinjskom gradskom mezarju, kao jednaki clanovi drustva.
   Do dana danasnjeg, njih je potrazila jednom, njihova rodjaka( ne mogu se sjetit kakvog srodstva).
   Nedavno sam pokrenuo akciju i Islamskoj zajednici, da se dvojici brace podignu mezari i da ne ostanu zaboravljeni medju nama. Akcija je rado prihvacena i odmah realizovana u nasim dzamijama. ( Koliko sam samo bio srecan kad sam gledao omladinu, deckice koji odvajaju jedini euro ili dva, koji su imali u dzepu).

   Za podrsku i potporu sam zahvalan Medzlisu islamske zajednice, mojoj braci dr Rusminu Lalicicu i Suadu Ibrahimagicu. Zahvalan sam bratu Muratu Emini, koji je izradio mezare uz svoje ucesce i doprinos, te posebno Seku Basicu koji je poklonio Nisane za bracu Barakovic.
   Ispod Prokletijskog neba, bjezeci iz svog Trebinja, pocivaju braca nasa, koja su nasla svoj mir, a mi ih nismo zaboravili...
   Alen Sabovic, predsjednik MIZ- e Gusinje

WWW.GUSINJE-PLAV.COM - PLAVSKO GUSINJSKI CNN