Za vas piše: Zufer S. Bekteševic ( Višnjevo – Sweden )
Zaista nikako mi se neda da stavim tacku, a ne na slovo ” i ” vec, na povijesnu historiju Plava i Gusinja. Znam mnoge koji su iz ovog predivnog mijesta, ne samo da su stavili tacku na Gusinje i Plav, vec nece ni da kazu da su iz ovih povijesni-predivnih varošica, na ovoj kugli zemaljskoj, vec kazu tamo daleko ili to nije ni bitno. A ja moja malenkost koja nije odatle uporno na sav glas :Ja sam Gusinjanin .Bilo je onih koji su bili Crnogorci , bilo je Albanaca, bilo je onih koji su bili Jugosloveni, bilo je onih koji su Sandzaklije, a ja Gusinjanin, koji nije iz Gusinja.
Sjecam se jedne predivne situacije, koja mi se desila tamo sedamdesetih godina u Plavu ili bolje receno kod Limskog mosta. Na travnatoj terasi jedne kafane koja gleda na predivnu rijeku koja tece prema ponosnoj Bosni i Crnome moru, za susjednim stolom sjedi jedna starija osoba sa crnogorskom kapom na glavi i onako ispod oka me skanira. Odjednum kao iz vedra neba, upita:
- Čegović?.
Ja kao is topa na sav glas da i štuke i mladice iz rijeke Lima cuju:
- Ja nisam Čegović vec Bektesevic.
Pokupi se stari o odeh da trazi Cegovica, a ja ostado da gledam kako se mladost Plava i Gusinja kupa u bistru zelenu rijeku Lima, tamo neki sedamdesitih godina.
A sada da se vratimo stvarnosti i danas vam nudim na uvid, ono sto niste znali, a trebali ste da znate. Šta je to? To je to!. Da treba da pocnete od pocetka da citate ono sto vas moze zaintegrirati da nastavite da istrazujete i da se ponovo oglasite da ste iz Plava i Gusinja. Slobodno, bez obzira na visinu, tezinu i titulu. Slobodni ste ako Vam je savjest cista – J.V.Gete.

”Gusinje treba voljeti u sebi, a nikako sebe u Gusinje ”
Z.S.Bektesevic – Višnjevo -

Danas Vam nudim: Ciste Ekskluzive!
Gdje je šta ?
- Za krivolov na Plavskom jezeru , placa se kazna 12 volova - bivaktilje,1349 god. A sad ?
- Plav je pod Gusinjem 1812 god .A 2012 god , kao u odbojci promena strana.
- Putevi od Gusinja do Podgorice ( 1485 god mozda i ranije ili 1276 god ) A sad?
- Plav – Gusinje nova linija brodicem ili brodicom, ako bogda 2099 god.
- Gusinje – Glavica
- Gusinje se spominje i 1276 god (Stéphane Ouroche I er, en 1276 )
- Gusinje i Plav u Karti Dušanovog carstva, oko 1350. godine
- Plav na karti ( Serbia during the rule of Stefan Nemanja and Stefan II.)
- Gusinje i Plav su pripali Jeleni Azujskoj
- Gusinje, Krusevo, planina Bor u XIV vijeku – Altin
- Po Hadzi Kalfi ( Plav )
- Bjelopavlici i Dugadzinci su rod , procitajte komplet tekst.
- Geschichte der Serben Konstantin Jirecek
- ILLYRISCH – ALBANISCHE FORSCUNGEN
- August 1879 Kommando desAli Pascha von Gussinje standen
- Am 4 Dezember 1879
- 22 April 1880
- AVRIL 1865 god
- 1869 god
- Ova knjiga od francuskog konzula Hyacinthe Hecquard
- Mustapha Aga mudir de Goussinie
- Budgurice(Podgorica) Gusine (Gusinje )
- 1888 Ali de Gusinje
- 15.01.1880 ( Der Conflict um Gusinje )
- Ali pasha of Gusinje
- Gusinjsko polje ”Bošnjacko”

Za krivolov na Plavskom jezeru 1300 nekih god, kazna je bila od 12 volova, a sada je u 2012 god mozda neko dobro radno mijesto – savjetnik ili predsjednik.





Plav je pod Gusinjem bio 1812 god. A 2012 god kao u odbojci, promena strana, tako da cemo cekati jos 200 god. Kako ko? 2212 god, mozda ponovo ce Plav pod Gusinjem – Daj boze ! ili Amin boze !





Putevi od Gusinja do Podgorice ( 1485 god mozda i ranije ili 1276 god ) A sada 2012 god je u opticaju, da su ovih novo nastali politicari izmislili toplu morsku mineralnu vodu, sa ukusom šipurke ispod Vrmoša – Citaj naglas da te niko ne cuje - Hvala!



Plav – Gusinje nova linija brodicem – mozda 2099 god, a sada plove plasticne flase i deponija. Tako da Gusinjani kad salju postu za Plav, uzmu plasticnu flasu od 2 litra, ubace pismo i posalju bez markice i nije preporuceno. A kako Plavljani salju pisama prema Gusinju? Novi saltanet i nova tehnika, ovo kad bih Svedska- Stockholm, znali odmah expres, bih me poslala da skaniramo patent.



Gusinje – Glavica



Gusinje se spominje i 1276 god (Stéphane Ouroche I er, en 1276 )





Gusinje i Plav u Karti Dušanovog carstva, oko 1350. godine





Plav na karti ( Serbia during the rule of Stefan Nemanja and Stefan II.)



Gusinje i Plav su pripali Jeleni Azujskoj

Jelena Azujska

Odakle je, zapravo, Jelena stigla i ko su njeni preci, pitanja su koja i dan danas muce biografe, pisce, istraživace. Svakako je potekla iz ugledne porodice, možda i vladarske, što je bio preduslov za sklapanje dinastickog braka sa srpskim kraljem. Uroš Prvi, poreklom iz svetorodne loze Nemanjica, "pridržavao je presto kraljevstva" srpskog trideset tri godine. Bio je sin Prvovencanog kralja Stefana i Ane Dandolo i unuk Stefana Nemanje, rodonacelnika loze Nemanjica, i praunuk dužda Enrika Dandola, pripadnika mletacke aristokratije, porodice koja je dala cetiri dužda. Sve su srednjovekovne srpske vladarke bile strankinje, najviše je bilo vizantijskih princeza. Jelena Anžujska je, po recima njenog biografa Danila Drugog, ili Danila Peckog, ili Danila Starijeg (1270–1337), "preosvecenog arhiepiskopa srpskog", autora bisera srpske srednjovekovne književnosti "Životi kraljeva i arhiepiskopa srpskih", bila roda "fruškoga" – francuskoga. Ne znamo, medutim, da li je njen rod iz srca Francuske, ili je iz Južne Italije, ili je to francuski rod s grcke ili ugarske strane. Jedno je, reklo bi se, nesporno: Jelena je bila Francuskinja, udata za Uroša Prvog koji je bio kralj kad se njome oženio, i s njim je izrodila dva sina, potonje kraljeve zemlje srpske, Dragutina i Milutina. Samo ime Jelena verovatno da i nije kršteno ime srpske kraljice, s obzirom na to da ga je zadržala i pošto se zamonašila. Da li ga je dobila po dolasku na srpski dvor, kao titularno? Nadovezuje se i pitanje ko je, kada i s kojim saznanjem imenu dodao "Anžujska"? Za tako daleko vreme nije neobicno ne znati cak ni kraljevska krštena imena! I Nemanjic, uz Jelena, svakako pristaje.

Koliko li je godina imala nevesta kad je, nakon uobicajeno dugih i detaljnih dogovora oko vladarskog braka, krenula na put za Rašku zemlju, cije je litice uz Ibar njen buduci suprug odenuo u hiljade bokora raznobojnog mirisnog jorgovana, kako svojom divljom lepotom ne bi uplašile mladu.  Najveci deo svog dugog života Jelena je provela u kraljevstvu srpskom – više od šezdeset godina. Kao supruga i kraljica bila je uz muža sve vreme njegove vladavine i nadživela ga je.

Bila je svedok velikog politickog komešanja kad je stariji sin Dragutin ušao u sukob sa ocem, uzevši mu presto na ratištu. Kao supruga i kraljica, Jelena ga je prekorevala; kao majka – oprostila mu je. Dragutin je molio i dobio njen blagoslov, a zatim joj "odeli neki deo zemlje države svoje za prebivanje njezino". To su bile oblasti u primorju – od Skadra do Ulcinja i Dubrovnika, a u unutrašnjosti Konavli i Brdska nahija, Plav na Limu, Gusinje i Brnjaci na Ibru. Sve to postade "zemljom kraljice matere".

Drugi znacajan politicki dogadaj odigrao se 1282, kada je Jelenin stariji sin Stefan Dragutin darovao u Deževu presto mladem bratu Milutinu. Cini se da je odnos medu bracom bio korektan, onakav kako ih je majka i savetovala.

Gusinje, Krusevo, planina Bor u XIV vijeku – Altin

Altin u XIV i XV veku

Altin je bila oblast, poznata iz srpskih srednjovekovnih i potonjih turskih izvora, koja se prostirala vecim delom u današnjoj severoistocnoj Albaniji i manjim delom u Jugoslaviji, na južnim i jugoistocnim padinama i ograncima Prokletija, i u porecju reka Valbone, Drima i Erenika. Veci deo oblasti zahvata podrucje visokih planina sa vrhovima preko 2000 m na kojima se tokom cele godine zadržava sneg. Goli i krševiti vrhovi predstavljali su neprohodni pojas, niže zone travnih pašnjaka i suvati omogucavale su intenzivno stocarenje, a južni i jugoistocni deo, niži i pitomiji, drimskom kotlinom bio je otvoren uticajima mediteranske klime. Ovakav reljef i suceljavanje alpske i mediteranske klimatske zone uslovili su da se stalna naselja razviju u dolinama reka, a u planinskom podrucju katunska naselja ili stanovi.

Pre više od što godina, 1865, austrijski konzul J. Han, putujuci porecjem Drima, zabeležio je kratke podatke o pojedinim naseljima ove oblasti. Krajem sedamdesetih godina XIX veka uceni ruski konzul u Skadru i Prizrenu I. S. Jastrebov putovao je po Staroj Srbiji i Albaniji i prvi je, na osnovu istorijskih izvora, tragao za altinskim naseljima i medama. Velika je zasluga Jastrebova što je svojim putnim zapisi ma sacuvao od zaborava imena i opis nekih starih naselja, koja su netragom nestala, bilo da su zatrvena, ili se stopila sa drugim, ili im je ime promenjeno. U to vreme predeo se nazivao Đakovska Malisija, a u njemu je bilo 50 sela.[1]

Putopisi Antonija Baldacija iz Albanije sadrže dragocene podatke o geografiji, biljnom svetu, naseljima, putevima i ljudima, a nastali su kroz sistematska proucavanja italijanske ekspedicije tokom više godina. Severna Albanija ispitivana je 1897. godine i tada je izradena karta takozvanih Albanskih Alpi - Prokletija. Boreci se sa teško prohodnim terenom istrajni Baldaci je uspeo da prodre do samog jezgra Prokletija. Zadivljen velicanstvenim planinskim prizorom koji su cinile hiljade golih vrhova, kao kameno more, zabeležio je i ovo: "Orografski sistem Bješka Nemuna nije do sada prikazan ni na jednoj karti. Zauzima veoma prostranu teritoriju potpuno neistraženu i nepoznatu. Mnogi vrhovi nemaju ime, osim za mali broj domorodaca".[2]

Od vremena Jastrebova do danas nisu obavljena terenska istraživanja srednjovekovnih altinskih naselja i njihovih meda. Prostorni razmeštaj oblasti u granicnim predelima dve države, umesto da bude razlog saradništva naucnika, bio je osnovna smetnja u izucavanju Altina. Albanski istoricari i orijentalisti ogranicili su se na objavljivanje turskih izvora u kojima je popisana ova oblast i na proucavanje procesa islamizacije, dok su jugoslovenski istraživaci bili upuceni na neprecizne karte i oskudne podatke dobijene od žitelja pogranicnih naselja. Stoga je razumljivo što do sada nije napisan poseban rad o srednjovekovnom Altinu, mada su altinska naselja obradena u više rasprava, u glavnom u okviru izucavanja decanskog vlastelinstva. Poslednjih godina mnogo su napredovala onomatološka istraživanja, zasnovana na kritickom izdanju decanske hrisovulje, ostalim domacim izvorima i objavljenim turskim popisnim knjigama iz XV i XVI veka. Onomasticka proucavanja M. Grkovic i narocito M. Pešikana, kroz prethodna istorijsko-geografska proucavanja, otvorila su demografsku sliku južnih oblasti srednjovekovne srpske države. U radovima M. Pešikana ispravljene su mnogobrojne pogrešne ubikacije i stvoren je istorijsko-geografski recnik pracen kartama i skicama. Proucena su imena ljudi iz Altina i podvrgnuta posebnom onomatološkom postupku.[3]

Sa istim krugom vec poznatih izvora o Altinu postavlja se pitanje da li se može nešto novo reci o ovoj oblasti. Ovaj rad predstavlja pokušaj da se sakupe izvori o Altinu i objedine rezultati dosadašnjih istraživanja, ispravi poneka pogrešna ubikacija i ustanovi gde su se nalazila neka mesta koja su u nauci ostala nepoznata, istakne ekonomska osnova života, zanimanje stanovnika, crkvena pripadnost i u celini unese više svetlosti u srednjovekovni život ovoga i danas po mnogo cemu zabacenog i zaostalog podrucja.

Ime oblasti, Altin, koje se javlja samo u srpskim srednjovekovnim izvorima, nije slovenskog porekla. Pored Venecije postojao je rimski grad Altin, što ukazuje na rimsku sponu u nastanku toponima koji je izveden od latinskog prideva altus - visok, sa starijom opšte-mediteranskom osnovom al istog znacenja i indoevropskim sufiksom in. Po osvajanju ovih oblasti Turci su zadržali stari naziv prilagodivši ga svome jeziku. Tako je Altin postao Altun-ili, što znaci Zlatna zemlja, a taj se naziv zadržao u turskim popisima i fermanima i kroz XVI vek. Albansko ime oblasti - Malisija, Malesija i Malcija - u stvari vraca prvobitno znacenje starom Altinu, oznacavajuci je kao podrucje alpskih planina koje su zakrilile, kao trajan i upecatljiv bedem, niže doline i kotline.[4]

Altin se u izvorima prvi put pominje u žitiju srpskog pustinožitelja sv. Petra Koriškog, koje je napisao, oko 1310. godine, biograf sv. Save, Teodosije Hilandarac. U vreme kada je bilo potrebno da se, pored kultova vladara-svetitelja, stvore i kultovi domacih svetitelja, za pisca žitija Petra Koriškog izabran je najbolji, tada vec proslavljeni biograf sv. Save, monah Teodosije Hilandarac. Na poziv bivšeg sabrata, starca Grigorija, Teodosije napušta Svetu Goru i dolazi u Srbiju. Posetio je skromni grob pustinožitelja Petra Koriškog u pecinskoj crkvici iznad sela Koriše i od prica i još živog secanja Petrovih ucenika i meštana iz okoline stvorio jedno od najlepših dela u srpskoj srednjovekovnoj književnosti. Petar je bio rodom "iz kraja hvostanskog u Dioklitiji, iz nekog sela koje se zove Unjemir, sin blagovernih i blagocastivih roditelja ..." Po smrti oba roditelja, sa mladom sestrom, koja nije htela da ga ostavi, živeo je kao inok uz crkvu apostola Petra više rodnog sela, provodeci dane u postu i molitvama. Težio je da se više osami, stoga "... ustadoše, te otidoše u drugi kraj, koji se zove Altin, i tamo, opet blizu jedne crkve svetoga i vrhovnog apostola Petra, u podvigu posta življahu. Ali se ni tamo delima dobrodeteljnim od posetilaca sakriti ne mogoše." Zato odlaze u planinu iznad sela Koriše kod Prizrena, gde je brat, stalno gonjen težnjom da se mucenickim ispaštanjima i molitvama približi Bogu, odbegao sestri i u pecini iznad sela kao isposnik okoncao svoj život. Milošcu božjom njegove mošti ubrzo su stekle cudotvornu isceliteljsku moc i nadaleko proslavile njegov grob. Pecina sa grobom pretvorena je u crkvu, a Petrovo telo je razgrabljeno na sve strane. Ispricana lepim i živim jezikom povest o sv. Petru Koriškom ima cvrste geografske okvire. Selo Unjemir postoji i danas istocno od Kline pod imenom Ujmir, a u samome selu nalaze se ostaci crkve Petrovice na brdu Petrovici. Prilaz Altinu odatle je vodio starim putevima preko prevoja Morine, zapadno od Đakovice, ili sela Zogaj na planini Paštriku u dolinu reke Bistrice i Valbone do Drima. Jastrebov je video ruševine crkve Sv. Petra i Pavla u blizini sela Grijaj na desnoj obali reke Valbone, pa je pretpostavio da se tu podvizivao Petar Koriški, jer nije našao u Malisiji neku drugu crkvu ove posvete. Iako su kratki podaci iz žitija Petra Koriškog, oni Altin oznacavaju jasno kao oblast, kraj u kome je postojala pravoslavna crkva Sv. Petra i pravoslavno stanovništvo, ono koje je stalno posecivalo pustinjaka i kome je on cinio dobra dela. Kako je Petar Koriški umro u dubokoj starosti, a u Altin je stigao kao mladic, smatra se da njegov boravak u Altinu pada u sredinu XIII veka.[5]

Pocetkom XIV veka na severnim granicama Altina postojali su tacno omedeni planinski i seoski prostori manastira Gradca, zadužbine kraljice Jelene Anžujske, supruge kralja Uroša I, jednog od svetogorskih vlastelinstava, verovatno Hilandara, i manastira Sv. Stefana u Banjskoj. Na altinske mede izlazile su kruševske planine "medu Plavom i Altinom", kako se navodi u svetostefanskoj hrisovulji. Planine su dodeljene Banjskoj uz selo Kruševo sa trgom, koje postoji i danas istocno od Gusinja[6] Iako je jedan broj naziva mednika nestao, prema izrazitoj konfiguraciji terena i recnim tokovima može se približno rekonstruisati srednjovekovni atar sela Kruševa i opseg kruševskih planina. Selo Kruševo sa trgom prolazilo je na levu stranu reke Ljuce uz Vukov potok, što može biti Martinovicki potok, jep je to jedini recni tok na toj strani. Meda se pela na planinu Visitor i ponovo prelazila Ljucu uz Beli potok i planinu Štirnicu, cije se ime nije sacuvalo, a koja je kasnije dodeljena manastiru Decanima. Odatle je planinskim razvodem seoska granica izlazila na planinu Bor, danas Maja Bora, 2035 m, jugoistocno od Gusinja, a potom silazila u reku Ržanu i njenim tokom do ušca u Prudšticu. Imena ovih reka nisu se sacuvala, ali prema podacima iz svetostefanske povelje i pomena Ržane u decanskoj hrisovulji, to je današnji Belicki potok, koji stvaraju vodeni tokovi sa planine Belic, pravih krševitih Prokletija gde se sneg i led zadržavaju tokom cele godine. Belicki potok uliva se u Grlju, koja nastaje od više vrela i slapova sa planine Belic i drugih delova Prokletija. Najviši vrhovi Prokletija sredinom XIV veka nazivani su Prudima, pa je i reka koja sa njih tece dobila ime Prudštica, što potpuno odgovara izvorištu Grlje. Od ušca Ržane u Prudšticu meda sela Kruševa išla je uz tok reke Prudštice do Umovrenog potoka - sastavnice Grlje kod vrela Oko. Tu je atar sela Kruševa prelazio na levu stranu Grlje, tako da su dolinu Ropojani i reke Grlje, koja se u donjem toku naziva Bpyja, delila dva banjska sela, Kruševo i Gusino, današnje Gusinje.Kruševske planine se nisu neposredno nastavljale na atar sela Kruševa, pa su za njih u povelji date posebne mede. Na istocnoj strani kruševske planine izlazile su na gradacke mede, posed manastira Gradca kraljice Jelene, što je mogla da bude planina i katunsko naselje Bjelaj na državnoj granici, jugoistocno od Plava. Zatim je planinska meda išla u Treskavac (danas Treskavicka reka koja izvire ispod vrha Cafa Bjelaj), na svetogorsku medu, odnosno hilandarski posed. To bi bilo selo i planina Kopiljaca na levoj strani Treskavicke reke. Dalje je granica išla u Secenu stenu, verovatno planina Škic, izmedu Hotske reke i Trokuske reke, južno od Plava; na brod, prelaz preko Trokuske reke; na Dobru vodicu, što odgovara položaju planine Potkobila iako se ime nije sacuvalo; na Hotiš, verovatno vrh Kadis, 2102 m, jugoistocno od Gusinja u donje celo Ržane - do jednog od tokova izvorišne celenke Belickog potoka. Južna granica kruševskih planina tekla je grebenima Prokletija duž državne granice, kako se navodi u decanskim hrisovuljama. Severne granice kruševskih planina jednim delom se poklapaju sa južnim medama plavskih planina dodeljenih Decanima. To su bile planine Dobra vodica, Sedmi bori i Štirnica, kojima se docnije dodaju Treskavica, Košutica, Crni kamen, Bela vodica, Hrid i Dol. Kruševske planine; okružene decanskim posedima, obuhvatale su planinski venac uz jygoslovensko-albansku granicu južno od Plava sa planinom Sapicom (Šcapicom), severnim padinama planine Vranice, planinom Trokus i Korolac. Tragovi srednjovekovnog manastirskog poseda na ovom prostoru travnatih pašnjaka i suvati, veoma pogodnih za razvoj stocarenja, sacuvali su se u nazivu vrha Zabel i istoimenog katunskog naselja na izvorištu Trokuske reke.

Po Hadzi Kalfi ( Plav )



Bjelopavlici i Dugadzinci su rod, procitajte komplet tekst.



Geschichte der Serben Konstantin Jirecek



ILLYRISCH – ALBANISCHE FORSCUNGEN



August 1879 ” unter Kommando des Ali Pascha von Gussinje standen”



Am 4 Dezember 1879



22 April 1880



AVRIL 1865 god







1869 god



Ova knjiga od francuskog konzula Hyacinthe Hecquard





Mustapha Aga mudir de Goussinie





Budgurice (Podgorica ) Gusine (Gusinje)





1888 Ali de Gusinje





15 – 01 – 1880 god





Ali pasha of Gusinje: Mehmet Ali Pasa ya da Ludwig Karl Friedrich Detroit (d. 1827 Brandenburg – ö. 7 Eylül 1878 Gjakova, ( There is not Albanien people ) Otto van Bismarck replied (There is not Albanien nationality)









Gusinjsko polje ” Bošnjacko ”. Ovaj clanak Branimira Gusica mozete naci na internetu samo upisite na Google: Branimir Gusic Gusinje i na ovoj stranici : http://www.scribd.com/doc/ Prelaz-Preko-Prokletija-Branimir Gusic.



” hvata Gusinjsko polje ” Bošnjacko ” Gusinje utonulo je u zelenilo svoji vrtova i vocnjaka ” A sada ? Nemojte pitat mene : Vec pitajte one koji misle dobro o Gusinju i oni koje vode Gusinje u svetlijoj buducnosti – mraku. Za sve je kriva ova stranica – radi istine.





Uskoro nesto novo: Extra Ekskluziva samo za Vas uvazeni Gusinjani i postovani Plavljani

Hvala i Kraj !

WWW.GUSINJE-PLAV.COM - PLAVSKO GUSINJSKI CNN